Soms zijn er van die periodes, dat je heel veel van plan bent maar uiteindelijk moet concluderen dat niet eens de helft van alle taken daadwerkelijk zijn uitgevoerd.
Afgelopen periode was er zo’n eentje. Grootse plannen met minimale uitvoering. Inspiratie voor een nieuwe column was er wel, de tijd om hem te schrijven echter niet.
Maar gelukkig is er licht aan het einde van de tunnel. Een permanente oplossing voor structureel tijdsgebrek. Esmee wordt namelijk zelfstandig, jawel. En haar zelfstandigheid geeft je de ruimte om meer te kunnen ondernemen. Toch?
Dame in de dop
De eerste tekenen van deze nieuwe zelfredzaamheid dienen zich aan tijdens het avondeten. De passieve ik-doe-alleen-mijn-mond-open-en-jullie-doen-de-rest-houding van Esmee heeft plaats gemaakt voor een diva die enkel en alleen nog zelf haar eten wil toedienen.
In een rap tempo worden alle basisetiquette voor zelfstandige baby’s aan tafel meester gemaakt. Smakken, uitspugen, met eten gooien en natuurlijk het hoofd wegdraaien als één van de ouders in een wanhoopspoging alsnog met een lepel in de buurt komt. Een echte dame in de dop als je het mij vraagt.
Padvindster
Daarnaast is Esmee ook op andere gebieden minder hulpbehoevend geworden. Speelgoed bijvoorbeeld, hoeven wij tegenwoordig niet meer te pakken. Nee hoor, dat doet ze liever zelf.
Het enige nadeel hiervan is dat wanneer je even uit het zicht bent verdwenen, de woonkamer binnen enkele nutteloze seconden is omgetoverd in een lokale vestiging van ‘Kids Playground.’
Ook de weg naar de eerste verdieping lijkt onze kleine meid inmiddels prima zonder ons te kunnen vinden. Als een ervaren padvindster gaat ze regelmatig de strijd aan met onze trap. Als wij dan bij de eerste trede haar poging abrupt onderbreken, is haar vernietigende blik alleszeggend.
Laatste woord
Televisie kijken is tegenwoordig ook erg spannend. Niet door het aanbod van televisieprogramma’s, maar door een dochter die meent net zoveel recht te hebben op de afstandbediening als jij. En wanneer dit in haar ogen niet bevredigend wordt afgewikkeld, zet ze haar geheime wapen in: er luidruchtig doorheen praten. Eenvoudig doch effectief.
En dat brengt me tevens bij het laatste punt. Een zelfstandige dame moet zich natuurlijk goed kunnen verwoorden. En uiteraard het laatste woord hebben. Twee vaardigheden die Esmee inmiddels goed heeft ontwikkeld. ‘Ga je mee naar de winkel? Neh.’ ‘Esmee zo naar bed? Neh.’ Breng daar maar eens wat tegen in.
Cliché
Zoals je je wellicht kunt voorstellen is deze vorm van zelfstandigheid nog niet de vorm die daadwerkelijk extra vrije tijd creëert. Je bent er namelijk behoorlijk druk mee, ondanks het feit dat Esmee in alle toonaarden zal ontkennen nog enige vorm van hulp van haar ouders nodig te hebben.
Maar toch is dat niet hetgeen waar ik mij het meeste druk om maak. Het is het cliché dat gedurende dit proces regelmatig de kop opsteekt, dat me stoort. Het cliché van ‘wat worden ze toch snel groot.’ Het cliché dat je eigenlijk niet wilt horen. En het ergste van alles is dat ik nu ook nog toe moet geven dat het werkelijk zo is…
Lees hier andere columns van Daan:
–Welkom op de wereld – 05.05.11
–Check, check, dubbel-check- 19.09.11
Daan is sinds 9 mei 2011 de trotse vader van Esmee. Elke maand schrijft hij een column op Babyvandaag. ‘Als groentje in de wereld van het ouderschap krijg je het soms zwaar voor de kiezen’
